چقدر راحت و آسان
یکدیگر را در غبار ردپای گذشته ها
به فراموشی می سپاریم
و چقدر بی دغدغه
به با هم بودنمان پشت پا می زنیم
در تعجم اگر ؛
قدرت حافظه گهگداری
تصورات محو و کمرنگ گذشته را
در رگهای تن ما ، جاری نمی کرد ؛
چطور می توانستیم هویتی را
که ساخته همین گذشته هاست را
یدک کش زندگیمان کنیم؟!
با تو هستم ای غریبه !
ای که نگاهت آشنای دیروز من بود
با تو !
که امروز به صدایت تفاخر غباری نشسته
که از گرد فاصله هایمان موجودیت گرفته
ای کاش !
نقاب بی تفاوتی و بیگانگی ات را کنار می زدی
تا یکبار دیگر؛
در آغوش صدایت جا خوش کنم
و فرزند خیالم را
در روشنایی حضورت ؛
صمیمانه به پرواز درآورم
و مرغ خیالم را جستجوگر