یه سری چیزا قدیمی میشه ، اما ارزشش از بین نمیره ، میذارنش کنار تا خاک بخوره ، ذره ذره و اروم اروم بمیره . 
ارزشش از بین نمیره ، اما میمیره ، مهم هست اما نه اینکه تلاش کنی نجات پیدا کنه ، یعنی نمیصرفه تلاش کنی نجات پیدا کنه . صرفه مهمه تو زندگی ، نه ؟ مثل رابطه ، رابطه با فلانی به صرفه نیست ، ولش کن بره . 
چشمات رو ببند ، قیمتت تو زندگی رو حساب کن ، ببین چه قدر می ارزی ؟ فقط چشمات رو ببند ، باقیش میاد دستت .

آدم‌های دنیای هر کس دو دسته هستند. آدم‌های داشته و نداشته...
آدم‌های داشته همان کسانی هستند که کنارشان غذا می‌خوری، راه می‌روی و حتی می‌خندی... آدم‌های داشته یعنی همان آدم‌های روزمره!
هر روز میبینی‌شان... چشم توی چشم می‌شوید... اما....
دسته دوم آدم‌های نداشته هستند... همان‌ها که حسرت داشتن‌شان توی دلت مدام بالا و پایین می شود اما نباید که داشته باشی‌شان!
چون اگر به تو تعلق داشته باشند، می‌شوند آدم روزمره!
اصلا قشنگی این آدم‌ها به نداشتن‌شان است.
باید از دور نگاه‌شان کنی...
بعد بودن‌شان را قاب بگیری و بچسبانی بهترین جای دلت!
واقعیت این است که ما بیشتر از آدم‌های داشته، با آدم‌های نداشته‌مان زندگی می‌کنیم.
همین‌ها هستند که به زندگی‌مان عمق می‌بخشند.
همین‌ها هستند که امید را در دل‌مان زنده می‌کنند.
گریه و خنده‌مان را میفهمند و سکوت‌مان را ترجمه می‌کنند.
نداشتن این آدم‌ها درد دارد اما قشنگی زندگی به همین نداشتن آم‌هاست...
به این است که از دور نگاه‌شان کنی و لبخند بزنی و بگویی: آدم نداشته! اگر بدانی چقدر دوستت دارم..