همه آیا حقیقتاً به اندازه عکس های اینستاگرامشان خوشبخت و سرخوشند؟ از صمیم قلب می خواهم باشند ولی به این همه اغراق مشکوکم. هراسم از فقدانِ راستی ست. آدم ها بیمار نمی شوند؟ بی حوصله نمی شوند؟ تنها و دلزده نمی شوند؟ آدم ها همیشه در کافه و قهوه به دست هستند؟ همیشه با جمع دوستان سرمست و خوشحالند؟ یا طریقه ی بابِ این روزها اینگونه ست؟...احوالات روحی هم به جریانِ مُد پیوسته است؟ ژست غم و اندوه منسوخ شده و ژستِ "هپی" متداول است؟...غمم می گیرد از این همه قالبی شدن. گاهی شهوتِ بی امانِ دیده شدن، منجر می شود بخشی از واقعیت را حذف کنیم. حذف قسمتی از واقعیت، سانسور است. خودمان را سانسور نکنیم. رهاتر باشیم. ما همیشه زیبا نیستیم و همیشه زیبا زندگی نمی کنیم.

باید یادم بماند . پیش از آن که گذر روزها ، « کسی » را از خاطرم و از قلبم ببرد . باید یادم بماند خواستن کسی چه لذت بخش و غم انگیز است . چه غم انگیز است . چه غم انگیز است ...⁣