نگاه کن !

خمیدگی شانه هایم  ،

حاصل افکار توست:

آنروز که عشقم را به مسخره گرفتی

و گرمی  دستانم را

به تب متهم کردی

و لرزش صدایم را

به لکنت زبان ؟!!

یادت می آید ؟

برق شوق را

به حساب رنگ چشمانم گذاشتی ؟

و سرخی گونه هایم را

به حساب شرم ؟،

یادت می آید ؟!!

و اکنون

چه سود از پشیمانی ؟

که سالهاست

تاوان عشق را پس داده ام :

دستانم سرد

نگاهم بی فروغ

و صدایم محکم ومقتدر .