روزگاری‏ست که با یاد ِ تو مستم کم و بیش 
اشک می‏ریزد از این گونه به دستم کم و بیش
با شکوه و طرب‏انگیز و برازنده‏ی ِ عشق
در خور ِ خواب ِ پریشان ِ تو هستم کم و بیش
نه همین بهتر از این بودم و بر فرض ِ مثال
سرو بودم ولی از ریشه شکستم کم و بیش
وَ کلاه ِ تو که تا پنجه‏ی ِ پایم نرسید
به خیالم که هم از دام ِ تو جستم کم و بیش
غافل از آن که به گردم نرسد دامن ِ تو
از خود از لحظه‏ی ِ آغاز گسستم کم و بیش
طعنه بر من - من ِ کافر -  مزن ای باغ ِ بهشت !
من هم اندازه‏ی ِ خود باده‏پرستم کم و بیش
مرده و زنده‏ی ِ من نیز طلبکار ِ تو نیست
نکته اینجاست که از دست ِ تو خسته‏م کم و بیش
مستحقم بزنم بوسه به دستت که چرا
تهمت ِ عشق ِ خودم را به تو بستم کم و بیش