هیچکی از رفتن من غصه نخورد ، هیچکی با موندن من شاد نشد ، وقتی رفتم کسی قلبش نگرفت ، بغض هیچ آدمی فریاد نشد ، وقتی رفتم کسی گریش نگرفت ، اشکشو کسی نریخت پشت سرم ، راستی بی کسی درد بدیه ، منم انگار همیشه تو سفرم ، وقتی رفتم کسی غصش نگرفت ، وقتی رفتم کسی بدرقم نکرد ، دل من می خواست تلافی بکنه ، پس چشه هیچ کس عاشقم نکرد ، وقتی رفتم ، نه که بارون نگرفت ، هوا صاف و خیلیم آفتابی بود ، اگه شب می رفتم و خورشید نبود ، آسمون خوب می دونم ، مهتابی بود ، چشمی با رفتن من خیره نموند ، به در و به آسمون پنجره ،می دونم ، خیلیا گفتن چیزی نیس ، اینکه ماتم نداره بزار بره ، وقتی رفتم کسی اشکش نیومد ، نیومد هیچ جا صدای گریه ای ، توی این دنیا بد ، هیچکی نداشت ، از سفر رفتن من ، گلایه ای ، هیچکی نگاش برام ابری نشد ، زلزله هیچ دلی رو تکون نداد ، راس راسی واسه کسی مهم نبود ،نه که فکر کنی بود و نشون نداد ، چهره هیچ کسی پژمرده نبود ،گلا اما همه پژمرده بودن ،کسایی که واسشون مهم بودم ،همه شاید یه جوری مرده بودن ،بهتره اهالی رویامونو ، بدون توقعی جواب کنیم ،
نباید حتی رو بهترین کسا ،توی بدترین جاها، حساب کنیم ...