باورم شده که دیگه...
قصهء ما ناتمومه...
انگاری از جنس ِ بُغضه...
در سکوت و بی‌کلومه...

آره می‌دونم جوونی...
مثل غنچه‌ها می‌مونی...
می‌دونم آخر راهم...
می‌دونم، تو هم می‌دونی...

بهار زندگی من...
همیشه شکل پائیزه...
وقت ِ گل‌دادن گلها...
برگ ِ شاخه‌ها میریزه...

یکی می‌گفت عشق دروغه...
مثل آدما تو قصه...
ولی شعله‌هاش همیشه...
داره تو دلها میرقصه...

چرا اینقدر عشق غریبه...
مثل من تو این خیابون...
تک و تنها، گیج و حیرون...
همیشه بی‌سر و سامون...

غصه‌خوردن توی غربت...
توی تنهایی نشستن...
عاقبت بی‌کس و تنها...
مثل آئینه شکستن...

بازم ابرا غصه‌دارن...
باز دارن هوای بارون...
و صدای چیک‌چیکاشون...
داره میاد توی ناودون...

بازم آسمون ِ ابری...
دل ِ آسمون گرفته...
چشای بارونی تو...
هنوزم یادم نرفته...

عاشقای فصل پائیز...
تو خیابونا دوباره...
بعضی‌ها پیاده بودن...
بعضی، مثل ما سواره...

برام از خدا می‌گفتی...
روزهایی که رفته از یاد...
دست ِ تو، تو دستای من...
موهاتم، تو دستای باد...

دل ِ تو که بی‌قرار بود...
اشک ِ چشماتو، رو میکرد...
دلهامون پر از شقایق...
آخه کی از هم جدا بود؟...

حالا بعد از اینهمه اشک...
میگی چشم بروت ببندم؟...
بی تو آخه مگه میشه؟...
که به این دنیا بخندم؟...

گاهی از خودم می‌پرسم...
چرا سهم  ِ من همین بود؟...
تو میون آسمون‌ها...
سهم  ِ من ولی، زمین بود...

این روزا فصل ِ بهارو...
دیگه دوست ندارم اصلا...

تو میای بیادم...
نصف دیگهء وجودم...
دل ِ تو، مُهر  ِ نمازم...
جای سجده و سجودم...
یاد ِ خاطرات ِ مبهم...
یاد ِ اشکای فراوون...
یاد ِ لحظه‌های شیرین...
یاد ِ باهم بودنامون...

آخه کی فکرشو میکرد؟...
که بدون تو، برم من...
یه کاسه آب نمیاری؟...
عزیزم، مسافرم من...

واقعا سختمه رفتن...
اما راهی هم نمونده...
میرم، اما جا گذاشتم،
دلمو... پیشت نمونده؟...

حالا من یه اتفاقم...
که روزی صد بار میافته...
شدم عادت واسه مردم...
مثل حرفایی که مُفته...

مثل قاب ِ عکس ِ خالی...
به تن ِ دیوار نشستم...
جای عکسهای تو، خالی...
توی قاب ِ سرنوشتم...

باز از اون حرفا زدم من...
چرا آدم نمیشم من؟...
ای خدا برس به دادم...
تا ز غم، راحت بشم من...