میدونی چند وقتی هستش دیگه میل شعر ندارم

میون این همه واژه من چه آسون کم میارم

گاهی حرفای دلم رو میذارم رو لب طاقچه

شاید انگیزه ای دیگه من به گفتنش ندارم

گاهی حرفا خیلی تلخن ٫ گاهی حرفام خیلی شیرین

شاید یک پند و نصیحت ٫که به یک دل بشه تسکین

گاهی از سر عطوفت ٫برات از زندگی گفتم

وچه  حرفایی که شاید  از سرودنش شنفتم

گاهی از بد زمونه تکه قلبی شده پاره

شاید یک جمله کوتاه بشه مرهمی دوباره

توی زندگی نشیبِ توی زندگی فراز  ِ

با همین تزلزلاتش برا تو زندگی سازه

توی کوله بار همت مقداری هم شده قسمت

تو به قسمتش نظر کن تو به اندازه همت

هر کدوم که قسمتت بود برا تو باقی میمونه

بقیشم بده به ابرا همینه رسم زمونه