تنها، سکوت کن وَ نگو فرصتم کم است

وقتی که می روی همه جا رنگ ماتم است

حوا نبوده ای که بدانی بهشت هم

بی اعتبار ِ بودنِ آدم جهنم است

سهم من از پریدن تو یک غزل سکوت

سهم من از عبور تو یک آسمان غم است

یادم نداده بود کسی، خوب من! که عشق

با التهاب و حادثه و درد توام است

باشد... گناه هرچه تو کردی به پای من

این قصه ی مکرر حوا و آدم است

تنها مرا به یاد بیاور شبی که باز

در آسمان چشم تو باران نم نم است....