وقتی که عشق، حضرت غم را جواب کرد
این ساده «دل» برای خودش «قند» آب کرد

دستت که از بهشت برای دلم نوشت
در برزخ سیاه دلم آفتاب کرد

چشمت که پشت نگاه مرا شکست!
چشم مرا دچار چنین التهاب کرد

گفتی: به «دار» می کِشدت داغ این نگاه
دل بی جواب گیسوی من را «طناب» کرد

« تو مرده ای! به جهنم! خودت ... شدی»
حتی برای کشته شدن هم شتاب کرد!

حالا خودت بگو که دل سرد و سنگی ات
آخر چگونه از دل من اجتناب کرد؟!

با من بگو جواب دلم را چه می دهی؟
بیچاره دل! که روی دل تو حساب کرد!!!