از میان مداد رنگی ها ؛ با تامل سفید را برداشت

مرد عاشق تر از همیشه خویش ، باز یک طرح تازه در سر داشت

دختری را کشید توی غبار ؛ روسری سفید روی سرش

دختری را که پشت پنجره ای در خودش بود و چشم بر در داشت

کم کمک طرح رنگ عشق گرفت ، رنگ لبخند لیلی و مجنون

کاغذی ساده که از این به بعد ؛ بوی ابیات هفت پیکر داشت

عکس خود را کشید توی حیاط ؛ شاخه ای گل گرفته در دستش

چشم در چشم ماه می خندید ... در همین جای قصه دختر داشت 

بال و پر می گرفت از شادی ... لحظه ای بعد خنده های سلیس

دست هم را گرفته ... اما ... نه !... او فقط در خیال پر پر داشت

مثل پیراهنی تهی از تن ؛ توی خود پوچ پوچ می چرخید

چشم ها... روی صحنه چرخی زد ، مثل دوربین آخرین برداشت

رد پا یی سفید تا دم در ... باد از برف ها گذر می کرد

طرح شد یک تراژدی تلخ ، بوی غم کل صحنه را برداشت

********

صبح ؛ قابی سفید بر دیوار بوی یک عشق محرمانه گرفت

این هم از عشق سهم شاعرهاست ... مرد این را همیشه باور داشت