صدات می کنم  صدا که نه ، فریاد

ببین چقدر خرابم ، خراب و بی بنیاد

نه اینکه از تو بخواهم دوباره برگردی

تو آرزوی محالی شدی که رفته به باد

دلم گرفته ، شکسته ، گسسته می فهمی

شبیه بم شده اما نمی شود آباد

و هیچ حرف و حدیثی برام مرهم نیست

به غیر از اینکه تو هم گاه گاهی از من یاد....

چقدر گریه ی پنهانی و نقاب غرور؟

بدون تو همه چی هست غیر ِ یک دل ِ شاد

و عشق و زندگی و  سایه بان آرامش

خلاصه هر چه خدا از ازل به انسان داد

اشاره کن به من از دور دست های خیال

که باز پر بکشم سوی تو ، رها ... آزاد

اگر چه با پر زخمی ، بدون ِ اوج و صعود

ولی به شوق تو با گرمی و تب مرداد

اگر دوباره بیایی ، اگر... اگر.... ؟

کدام مسخره ای واژه ی اگر را زاد؟

که من برای ابد در « اگر ... اگر ... » ماندم

و رفت زندگیم توی نا کجا افتاد