این من کمی کدر شده مثل همیشه نیست

مثل ستاره های دلش رنگ شیشه نیست !

قلبش نمی زند ! به گمانم که مرده است !

این مثل قصه های خودش یک کلیشه نیست

دارد کنار پنجره هی آه می کشد

از چشمه های اشک خودش کار می کشد

با حلقه های خسته ی این دودهای داغ

بین خودش و آینه دیوار می کشد

هی میزند به این درو آن در که پا شود

از این طلسم لعنتی بد جدا  شود

بود و نبود او به کسی بر نمی خورد

می خواهد از ادامه ی بودن رها شود

می ترسم از تداوم این حس که خسته است

در چشم های قهوه ایش غم نشسته است

مثل درخت خشک و اسیری و که ریشه اش

مرده ست و ساقه هاش یکا یک شکسته است

این من، کمی کدر شده ، نه ... عادلانه نیست !

از زندگی ، حیات ... نه اصلا نشانه نیست !

شرمنده ام ادامه ی این شعر منتفی ست

باور کنید مرده و این ها بهانه نیست ... !