ای ستاره‌ای که پیش دیده‌ی منی
باورت نمی‌شود که : در زمین
هر کجا، به هر که می‌رسی
خنجری میان مشت خود نهفته است
پشت هر شکوفه‌ی تبسمی
خار جانگزای حیله‌ای شکفته است

آن که با تو می‌زد صلای مهر
جز به فکر غارت دل تو نیست
گر چراغ روشنی به راه توست
چشم گرگ جاودان گرسنه‌ای ست

ای ستاره، ما سلام‌مان بهانه است
عشق‌مان دروغ جاودانه است
در زمین زبان حق بریده‌اند
وان که با صادقانه درد دل کند
های های گریه‌ی شبانه است

ای ستاره ، ای ستاره‌ی غریب
ما اگر ز خاطر خدا نرفته‌ایم؟
پس چرا به داد ما نمی‌رسد؟
ما صدای گریه‌مان به آسمان رسید
از خدا چرا صدا نمی‌رسد؟