قلمم بهانه نوشتن میگیرد، چشم میبندم و مینویسم ....
....
...
..فایده ای ندارد، همان حرف های تکراریست
تو....
عشق....
درد....
من آدم بشو نیستم انگار!
خسته ام....
این روزها کمتر مینویسم که حرفهای تکراری نشنوید!
درد همان درد است و دل همان دل!
همین روزها ویران میشوند انگار هر دویشان!
هر روز دلم بهانه میگیرد و چند دسته نرگس میخرم،
خانه ام پر شده از نرگس های خشک شده
آخرای فصلشان است
مثل من .... آخرای فصلم است
نیاز به طبیب و دلداری نیست!
خودم بهتر از هر کسی میبینم و میدانم!