می نشینم پشت میز خستۀ نا آشنا
نیم ساعت مانده اما تا قرارم با شما
چشم می دوزم به در شاید ترا وارد کند
لب فرو می بندم و آهسته می گویم بیا
صندلیِ رو به رو هم با کمی دلواپسی
می شمارد خاطرات قهوه ایِ خویش را
نیم ساعت هم گذشت و ناگهان سر می رسی
عطر قهوه سخت می پیچد درون این فضا
با نگاهی از عسل زُل می زنم در چشم تو
با دو تا فنجان قهوه، تلخ می بینی مرا
قهوه را سر میکشم شاید که در من حل شود
لذتِ نوشیدنِ یک جرعه از آن چشمها
چشم در چشم تو می دوزم، بدون واهمه
قهوه را سر میکشم، سر میکشم اینبار، تا
طعم تلخ بودنت را در وجودم حس کنم
تلخ خواهد شد اگر چه آخرِ این ماجرا
من به آزادی این ثانیه ها شک دارم
به زمین ؟ نه! به زمان ؟ نه! به خدا شک دارم
این چه خوابی ست که دنیای مرا آشفته؟
که به این روشنی روز نما شک دارم
من به روئیدن مهتاب در این تاریکی
یا به پیدا شدن روزنه ها شک دارم
غزلم خالی از احساس شده ، می بینی؟
من به معنی شدن واژه ی « ما» شک دارم
دم عیسی ی منی معجزه ای در راه است ؟
لحظه ی مرگ من آمد ، به شفا شک دارم
به سیاهی و غم آلودگی افکارم...
و به آبی شدن خاطره ها شک دارم
گفتی این فاصله ها قسمت من بود ولی...
نه به تقدیر خودم نه... ! به شما شک دارم
غزلم سوخت در این واژه ی شک و تردید
می نویسم که خدایا : به خدا شک دارم!
نیمه شب آواره و بی حس و حال در سرم سودای عشقی بی زوال
پرسه ای آغاز کردیم در خیال دل بیاد آورد ایام وصال
از جدایی یک دوسالی می گذشت یک دو سال از عمر رفت و برنگشت
دل بیاد آورد آن ایام را خاطرات اولین دیدار را
آن نظر بازی آن اسرار را آن دو چشم مست آهو وار را
همچو رازی مبهم و یربسته بود چون من از تکرار اوهم خسته بود
آمد و هم آشیان شد با من او همنشین و همزبان شد با من او
خسته جان بودم که جان شد با من او ناتوان بود و توان شد با من او
دامنش شد خوابگاه خستگی اینچنین آغاز شد دلبستگی
وای از آن شب زنده داری تا سحر وای از آن عمری که با او شد بسر
مست او بودم زدنیا بیخبر دم به دم این عشق میشد بیشتر
آمدو در خلوتم دمساز شد گفتگوها بین ما آغاز شد
گفتمش در عشق پابرجاست دل گر گشایی چشم دل ، زیباست دل
گر تو زورق بان شوی دریاست دل بیتو هرشب شام بی فرداست دل
دل زعشق روی تو حیران شده درپی عشق تو سرگردان شده
گفت در عشقم وافادارم بدان من ترا بس دوست میدارم بدان
شوق وصلت را بسر دارم بدان چون تویی مخمور:خمارم بدان
با تو شادی میشود غمهای من باتو زیبا میشود فردای من
گفتمش عشقت به دل افزون شده دل به جادوی رخت افسون شده
جز تو هر یادی ز دل مدفون شده عالم از زیباییت مجنون شده
بر لبم بگذاشت لب یعنی خموش! طعم بوسه از سرم برد عقل و هوش
در سرم جز عشق او سودا نبود همچو عشقم هیچ گل زیبا نبود
خوبی او شهره آفاق بود در نجابت در نکویی طاق بود
روزگار اما وفا با ما نداشت طاقت خوشبختی مارا نداشت
پیش پای عشق ما سنگی گذاشت بی گمان از مرگ ما پروا نداشت
آخر این قصه هجران بودوبس حسرت و رنج فراوان بود بس
یار مارا از جدایی غم نبود در غمش مجنون عالم کم نبود
بر سر پیمان خو محکم نبود سهم من از عشق جز ماتم نبود
با من دیوانه پیمان،ساده بست ساده هم ! آن عهدو پیمان را شکست
بیخبر پیمان یاری را گسست این خبر ناگاه پشتم را شکست
آن کبوتر عاقبت از بند رست رفت و با دلدار دیگر عهد بست
با که گویم او که همخون من است خصم جان و دشمن خون من است
بخت بد بین وصل او قسمت نشد این گدا مشمول ان رحمت نشد
آن طلا حاصل به این قیمت نشد سهمم از این عشق جز محنت نشد
عاشقان را خوشدلی تقدیر نیست با چنین تقدیر بد تدبیر نیست
از غمش با دود و دم همدم شدم باده نوش غصه و ماتم شدم
مست و مخمور و خراب از غم شدم ذره ذره اب گشتم کم شدم
آخر اتش زد دل دیوانه را سوخت بی پروا پر پروانه را
عشق من ، از من گذشتی؟ خوش گذر بعد از این حتی تو اسمم را مبر
خاطراتم را تو بیرون کن ز سر دیشب از کف رفت! فردا را نگر
آخر این یکبار از من بشنو پند بر من و بر روزگارم دل مبند
عاشقی را دیر فهمیدی چه سود عشق دیرینت گسسته تار وپود
گرچه آب رفته باز آید به جوی ماهی بیچاره اما مرده بود
کاش می شد ولی گریزی نیست باید از این صبورتر باشم
ناگزیرم که در تب تقدیر از خودم از تو دورتر باشم
گفتنش ساده است اما نه! بر نمی آیم از پسش دیگر
آه...از من نخواه خوب من! که از این هم جسورتر باشم
مادرم هی نصیحتم می کرد بروم طور دیگری باشم
گفت باید کمی عوض بشوم یا کمی پر غرور تر باشم
من ولی فکر دیگری دارم دیگر از این حساب ها سیرم
به کسی چه؟ دلم نمی خواد پسری با شعور تر باشم !
خسته ام خسته...شعر هم کافی است دست بردار از سرم تا من
بروم گم شوم برای خودم* بروم از تو دورتر باشم
کاش اما به یاد من باشی روزهایی که سرد و بارانی است
یاد این پسرک که هی می گفت دوست دارم خود خودم باشم
من از آن لحظه که بار سفری می بستم
وعده ای بود و کلام سخنی در گوشم
که بپرسم،بروم یا که ببینم!
چه کسی عاشق معنای شب فاخته بود؟
چه کسی با تو به دلدادگی عشق دلی باخته بود؟
سفر دور و درازی رفتم
و درین راه سخن های تو در گوشم بود!
گفته بودی که ز شب های تو و ماه بپرسم که هنوز،هست؟
آیا گذری هست به مهتاب و شب راز و نیاز؟
گفته بودی که بپرسم،بروم یا که ببینم!
گذر مخملی زنجره در جوی روان، هست هنوز؟
گفته بودی لب آن رود،
در آن دهکده آواز زنی غمگین است
بروم یا که ببینم!
گل زیبای وجودش زچه رو می گرید؟
به چه ها می نالد؟
و چرا دایره رنگ غزل های خدا غمگین است؟
گفته بودی که تورا در همه جا یاد کنم!
خاطرات دل غمگین تو را شاد کنم.
آخر ای دوست کجایی؟ که هنوز،
من به زندان دل سوخته ای در سفرام!
من از آن روز که از شاخه خشکیده
به پرواز کشیدم پر و بال،
اوج من در قفسی بود و بلندای سر ام!
و در آن شب که به مهمانی باغی رفتم
دل به آلام نگاه گل یاسی بستم
که در این ظلمت بی عاطفه مقهور نشد!
من در این وادی بی پرده سفر های زیادی کردم
سال ها در سفر آبی رودی بودم
که به ساحل نرسیده خشکید!
و از آن شب که به آرامگه ساحل دوری رفتم
شاهد عشق قشنگ دل ماهی بودم
و در آن ساحل مرگ
رجعتی با لب خشکیده به امواج نبود!
نه بر آن تشنه خشکیده گلو،
قطره آبی دادند
نه گلستان و سمن را به کسی بخشیدند!
من در این وادی نفرین شده، بیهوده تقلا کردم
که بپرسم ،بروم یا که ببینم
ز چه رو عشق چنین بی معناست
یا چرا سفسطه در کار دل ما پیداست!؟
سال ها رفتم و رفتم که ببینم آیا
میشود نان به فقیری بخشید؟
با محبت غم و اندوه کسی را پرسید؟
اشک چشمان کسی را بوسید؟
مرحمی بر جگر سوخته شمعی شد،
یا چراغی افروخت؟
من از این فاصله ها سخت پریشانحالم
باورام کن که نمیدانم من.
من نمیدانم از این عشق چه ها میگویند!
آسمان هنر عشق نمیدانم چیست!
آخر ای دوست ،کسی با من دلسوخته همراه نشد!
راستی، چه کسی میداند؟
که درین سبزه و زاغ
زاغ ها رنگ سیه روزی خود را دارند!
ای دریغ از همه احوال
که هرگز نشد آن روز
که معنا یابد،عشق یعنی همه چیز!